Parfümünü 3 kilo sıkan, toplam 70m'lik kaldırımın 70m'sini kokusu ile kaplayan Toshiba saçlı kız.. n'aber?
Günler gelip geçiyor, okullar açıldı; ilkokul birinci sınıflar herkesten bir hafta önce derslerine başladılar. Bahaneleri hazır: uyum. Yıllar sonra o çocuklar geri dönüp bakınca ne hissedecekler acaba? Biz ilkokula giderken 7 yaşından 14 yaşına kadar hep birlikte başlar, hep birlikte sosisli kuyruğuna girer, hep birlikte ant içer, tuvaletlere işerdik. O zamanlar da vardı gerçi bu uyum meselesi. Çok iyi hatırlarım, 8. sınıfta taze sıkılmamış sivilceleriyle bir ergenken bizim sınıftan birkaç arkadaş 2. sınıflardan çocukları ezmişti. Kötü şeyler bunlar.
Mesleğim gereği insan ilişkileri üzerine kafa yoruyorum. Halkla İlişkiler Uzmanı gibi sapık bir mesleğim yok. Onun okulu falan varmış, ben okul neyin bilmem. Otöbüste, dolmuşta, işte, tuvalette, restaurantta, evde, sevişirken ve hatta Galata Köprüsü'nden Eminönü'ne tramvayda geçerken bile insanları gözlemliyorum. Çünkü bana öyküler gerek. Hayır Orhan Kemal olmaktan vazgeçmedim, ama Orhan abi'nin yazdıklarını görselleştirmek benim işim. Evet. Ve okuldaki birinci sınıfları çok tatlı gözlemliyorum. Küfür falan ediyorlar, çocukça André Gide'lik yapıyorlar. Ben onlara Matisse resimleri gösteriyorum. Anlamıyorlar. Kantinde omuz atasım gelmiyor onlara artık. Hiç gazete de okumuyorlar.
Kanayan yaralar, insanların kendilerine bile itiraf edemediği ve hatırladıkça afalladıkları çukurlar gerek bana. Kadın erkek ilişkisi gerek; derste sürekli bekaretten dem vuruyoruz. Beni de alıyor bir düşünce.. not defterimi açıyorum sayfanın sol üst yanına büyük harflerle KADIN yazıyorum, hemen karşısına büyük harflerle ERKEK yazıyorum. İkisini de manasızca bir çerçeve içine alıp KADINdan ERKEĞE sağ alta bir ok, ERKEKten KADINA sol alta bir ok çıkartıyorum. Okların altına çatışma, vazgeçilmezlik, katarsis yazıyorum. Dart tahtama bir ok daha atıyorum: lan öykü lazım öykü!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder